Мнения других авторов
- 26.03 // 15:22 Андрей Дмитриев. ПРАВДА. Мечты Лукашенко и реальность // Статья
- 25.03 // 19:17 Ярослав Романчук. КРИЗИС. Чиновники-башмаки // Статья
- 25.03 // 11:53 Таццяна Караткевіч. НАРОДНЫ РЭФЕРЭНДУМ. Воля да Волі // Статья
- 25.03 // 08:29 Уладзімір Някляеў. ПРАЎДА. Шлях Волі // Статья
- 24.03 // 19:02 Алег Гайдукевіч. ДЗЕНЬ ВОЛІ. Ад БНР да Незалежнай Беларускай Дзяржавы // Статья
Другие Мнения этого автора
- 04.09 // 10:48 Сяргей Дубавец. СВАБОДА. Антыблогер // Статья
- 27.08 // 10:52 Сяргей Дубавец. СВАБОДА. 50 // Статья
- 19.08 // 11:11 Сяргей Дубавец. СВАБОДА. Нацыя двухногіх зэдлікаў // Статья
- 12.08 // 11:48 Сяргей Дубавец. СВАБОДА. Зямля пад крыламі хімеры // Статья
- 05.08 // 11:27 Сяргей Дубавец. СВАБОДА. Краіна хакераў // Статья
Мнение
Сяргей Дубавец. СВАБОДА. Пэнсіянэрская ідэалёгія
Сяргей Дубавец. Пісьменнік, журналіст, выдавец. Нарадзіўся ў 1959 годзе ў Мазыры. Пісаў усё жыццё, шмат і ва ўсіх жанрах, пераважна — у палемічным. Выдаў некалькі кніг эсэістыкі і прозы. Асноўная тэма творчасці — шуканне ўласнае тоеснасці беларуса ў сваёй краіне і ў свеце, у гісторыі і ў космасе. Быў рэдактарам газет «Свабода» (1990) і «Наша Ніва» (1991). З 1997 мае на Радыё Свабода аўтарскую перадачу «Вострая Брама». |
“Мы, беларусы, мірныя людзі...” Наша гісторыя мінулага стагодзьдзя складаецца з адных трагедый – Курапаты, Хатынь, Чарнобыль... Нашы трагедыі настолькі глябальныя, што ў іх няма (і ня можа быць!) выканаўцаў. Быццам гэта само неба карае нас, неба агромністае і абстрактнае, без імя-прозьвішча і без нацыянальнасьці.
“Нацыянальнасьць ня мае ніякага значэньня” – так адказала на пытаньне карэспандэнта Радыё Свабода пра карнікаў, што спалілі вёску разам з людзьмі, экскурсаводка Хатынскага мэмарыялу. Гаворка адбылася сёлета 22 сакавіка з нагоды 65-х угодкаў трагедыі.
Ня мае ніякага значэньня... Нібы размова ідзе не пра склад злачынства і яго выканаўцу, у дачыненьні да якога абсалютна ўсё мае значэньне, а пра – кару нябесную.
Ня мае ніякага значэньня, хто канкрэтна катаваў людзей у кабінэтах НКВД і расстрэльваў у Курапатах. Крый божа, сказаць, што ў Хатыні палілі беларускія хаты ўкраінцы, пад Лідай літоўцы, а на Беласточчыне палякі. Скажаш – пакрыўдзіш цэлыя народы! А мы, беларусы, мірныя людзі...
А якое нахабства казаць пра тое, што 14 красавіка 1943 году – праз паўмесяца пасьля Хатыні – 45 мірных жыхароў вёскі Якімавічы на Слонімшчыне былі па-зьверску забітыя савецкімі партызанамі з атрада імя Панамарэнкі! Гэта ж абраза ўсім камуністам! Таму калі газэта “Наша Ніва” ў 1997-м апублікавала ўспаміны дзівам ацалелага сьведкі гэтай трагедыі, Генпракуратура ня кінулася расьсьледаваць яшчэ адзін факт масавага забойства, а вынесла газэце папярэджаньне, маўляў, абражаеце гонар і годнасьць вэтэранаў.
Для забойцаў Курапат, Хатыні і Якімавічаў, для “архітэктараў” Чарнобыльскай трагедыі ў нас “ня маюць ніякага значэньня” ня толькі партыйнасьць або нацыянальнасьць, але й імёны-прозьвішчы. Бо называючы іх, мы рызыкуем пакрыўдзіць гэтых людзей, якія мірна жывуць сярод нас, сустракаюцца нам на вуліцах і лёгка пазнаюцца па андатравых шапках. Вось чаму няма ўсенароднага рэзанансу на зьнікненьне палітыкаў. Ці на трагедыю на Нямізе. Ва ўсіх гэтых здарэньняў, як у цунамі, аўтар – неба (так высока ён забраўся, што аблічча яго зьлілося з аблокамі).
Раней мы хоць за суседзкі прыпол хаваліся ад усіх напасьцяў – “Мы, беларусы, з братняю Русьсю...” Як у тым анэкдоце пра зайца – мы разам зь мядзьведзем! А цяпер і схавацца няма куды. Мірныя – гэта як патэнцыйныя ахвяры, голенькія і гатовыя да любой новай трагедыі, якую прымем як належнае. А яшчэ й па руках дамо тым, хто ўздумае супраціўляцца!..
Супрацьпаставіць сваім трагедыям нешта таксама сваё, беларускае, настолькі ж глябальнае, але пры тым – стваральнае – мы ня можам. Акт 25 Сакавіка, Беларуская Краёвая Абарона пад нямецкай акупацыяй ці Дэклярацыя 27 Ліпеня – усё гэта калі не забараняецца, не затушоўваецца, дык ачарняецца афіцыйнай прапагандай як “чуждае” (хоць якраз яно ўсё і ёсьць – беларускае, сваё).
Панятак “мірныя людзі” супярэчыць самой чалавечай прыродзе. Ён яе гнобіць і невэлюе, пазбаўляе самасьці. Пецечка, якім ты хочаш быць чалавекам? Да пяці гадоў ніводнае дзіця вам ня скажа – мірным. Скажуць: дужым і сьмелым, разумным, здаровым і добрым. Бо мірным – амаль што мёртвым.
Вусны малечаў глаголюць праўду. “Мірны” – слова пэнсіянэрскае, прымірэнчае, закатнае. У ім і няма той жывой энэргіі стварэньня. Таму наш сёньняшні гімн – гэта гімн пакаленьня, якое сыходзіць. Некалі яно пакіне жыцьцёвую прастору разам са сваімі стэрэатыпамі, ідэалёгіяй і гімнам. І тады акажацца, што ўсе нашы трагедыі – гэта злачынствы супраць чалавечнасьці. У іх няма (і ніколі ня будзе) тэрміну даўнасьці.
Меркаванні калумністаў могуць не супадаць з меркаваннем рэдакцыі. Запрашаем чытачоў абмяркоўваць артыкулы на форуме, прапаноўваць для ўдзелу ў праекце новых аўтараў або ўласныя матэрыялы. |
Последние Комментарии