Другие материалы рубрики «Политика»

  1. Статкевич обзванивает лидеров оппозиции, чтобы позвать их на Конгресс демисл
    В оргкомитет по подготовке Конгресса демократических сил также вошли Владимир Некляев и Станислав Шушкевич.
  2. Лукашенко может выторговать у Москвы «Искандеры»
    Москва же, возможно, попытается разместить в Беларуси свою авиабазу под вывеской ОДКБ…


Политика

Аляксандр Класкоўскі: Перамены? Беларусам проста варта выціскаць з сябе рабоў


Аляксандр Класкоўскі — кіраўнік аналітычных праектаў інфармацыйнай кампаніі БелаПАН, палітычны аглядальнік, медыйны трэнер. Гутаркай з ім мы працягваем аўтарскую праграму Змітра Лукашука «Курсор». Нагадаем, у межах сумеснага праекта Euroradio, Naviny.by, ePramova.org і Aru.tv мы ўжо пагутарылі з Аркадзем Мошасам і Яўгенам Магдам.




Прэзідэнцкія выбары 2015 — здрада ці перамога

Для Лукашэнкі гэта была чарговая элегантная перамога, якая выглядала выключна справай тэхнікі. А прыхільнікам дэмакратычных каштоўнасцяў на гэтых выбарах не было чаго лавіць. І таму жарсці на тэму “здрада-перамога”, якія віравалі на тэму выбараў у сацсетках, — жарсці віртуальныя, бо не ў Фэйсбуку будуць вырашацца галоўныя пытанні Беларусі. А тут мы маем што? Дэградацыя краіны працягнецца. Што да выбараў, то гэта была самая нецікавая выбарчая кампанія. Толькі мне падаецца, што самыя драматычныя падзеі пачнуцца зараз, пасля выбараў. А ёсць яшчэ і такая калізія, як “Караткевіч і астатняя апазіцыя”.


Пра цікавосткі “нецікавых выбараў” — несабраныя подпісы, сваркі з Караткевіч

Сяргей Калякін сказаў у бок Караткевіч: “Гэта несапраўдная апазіцыя, яны не сабралі подпісы”. Сказаў пасля таго, як ні ён, ні Лябедзька самі подпісы не сабралі. Але ж яны — кааліцыя “Талака”. Чаму яны пайшлі на выбары паасобку? Вось цана ўсім гэтым кааліцыям! А кіданне камянёў у Караткевіч пасля таго як сам не сабраў подпісы — кіданне з пазіцыі лузера. У 2010 годзе практычна ніхто з кандыдатаў таксама тых подпісаў не сабраў, але тады рэжым дазволіў гуляць у гульню з рэгістрацыяй кандыдатаў, і ніхто на такі нюанс, як несабраныя подпісы, не зважаў, а тут усе сталі маралістамі.

Ды і ўвогуле, што мы маем: Калякін кажа, што Караткевіч не дэмакрат, Статкевіч гаворыць, што яму з былымі камуністамі і Калякіным не па дарозе і яны не дэмакраты, КХП-БНФ усіх называе калабарантамі. Сёння ўсе падзелы на сапраўдную-несапраўдную, маральную-амаральную апазіцыю абсалютна не канструктыўныя. Апазіцыя перастала быць сапраўдным гульцом на беларускім палітычным полі.


Пра выбарчую кампанію Таццяны Караткевіч

“Гавары праўду” ідуць як танкі — выбралі сваю стратэгію і не вагаюцца. У адрозненне ад іншых, якія спачатку “давайце паўдзельнічаем”, а калі праляцелі ва ўсім, сталі “байкатыстамі”. Дзейнасць Дзмітрыева і “Гавары праўду” паказвае, як паслядоўная, пісьменная паліттэхналагічная праца дае вынік — з нуля раскруцілі, і, я думаю, на гэтых выбарах Караткевіч рэальна магла набраць 20-25%. Аказалася, калі ўкласці сілу, энергію, мазгі і калі ёсць настрой на рэальную справу, а не кіданне пантоў, то можна нават з не вельмі ўдалага зыходнага матэрыялу зрабіць палітычную фігуру. І яна здолела перацягнуць на свой бок частку электаральнага “балота”, тых, хто ніколі за так званую радыкальную апазіцыю не галасаваў і не будзе гэтага рабіць.


Пра “атручванне” Цярэшчанкі

Улада выбудоўвае канфігурацыю кампаніі як хоча. Адабралі ўдзельнікаў з запасам, а потым вырашылі ахвяраваць Цярэшчанкам. Ён мог пэўныя засцярогі выклікаць: кепская эканамічная сітуацыя ў краіне, а тут чалавек выглядае разумным, нейкія графікі развешвае… Плюс уладзе трэба было паказаць прынцыповасць знешнім назіральнікам за беларускай выбарчай кампаніяй. Іншая справа, што і Улаховіч з Гайдукевічам подпісы збіралі прыблізна як Цярэшчанка — занадта вялікай актыўнасці з іх боку мы не бачылі.


Пра шансы “Гавары праўду” трапіць у парламент

“Феномен Караткевіч” быў нечаканым і для ўлады. І наверсе, мяркую, доўга думалі: колькі ж ёй напісаць адсоткаў, бо даваць 15-20% нельга. Па версіі Дзмітрыева, атрымаць пару мандатаў у парламенце — не іх галоўная мэта. Яны нібыта ўжо нацэліліся на выбары 2020 года і працуюць на тое, каб як мага больш беларусаў пра іх ведала. Што да месцаў у парламенце, хутчэй за ўсё ім іх не дадуць. Эксперыментаў з “лаяльнай апазіцыяй” у парламенце Лукашэнку хапіла.


Ці далёка зойдзе гульня Мінска з Захадам

Збліжэнне з Захадам вымагае эканамічных, а следам і палітычных рэформ, і таму далёка па гэтым шляху збліжэння Лукашэнка не пойдзе — будзе толькі імітацыя. Пэўнае збліжэнне неабходнае, каб хоць крыху адпаўзці ад Расіі — каб было больш месца для манеўра.


Пра тэзіс “чым горш — тым лепш для магчымых перамен”

Не спрацуе — беларусы вельмі цярплівыя. Апроч таго, у такой сітуацыі беларускія ўлады больш безабаронныя перад Масквой — даводзіцца больш у яе прасіць і больш ёй саступаць. Незаўважны рух у бок Еўропы нават пры цяперашняй уладзе дае больш перспектываў для незалежнасці, чым ва ўмовах ізаляцыі ды пагаршэння эканамічнай сітуацыі ў краіне.


Пра стратэгію на парламенцкія выбары

Я б не зацыкліваўся на развагах пра стратэгію апазіцыі на выбарах: калі яна безнадзейна адстала ад падзей і не ў стане ўскочыць у апошні вагон цягніка сучаснасці — гэта іх праблемы. Трэба казаць пра будучыню Беларусі і нейкія варыянты развіцця падзей. Трэба проста пашыраць прастору асабістай свабоды. Трэба выціскаць з сябе раба і быць як мага менш залежным ад дзяржавы, укладацца ў сваю адукацыю, сваю справу — у гэтым будучыня Беларусі. А апазіцыя мусіць спрыяць гэтым працэсам. Праўда, для гэтага ёй неабходная доўгатэрміновая стратэгія, і тут імгненнага піяру не скосіш. Пытанне: ці здольная на гэта наша апазіцыя?

Але калі мы пойдзем па гэтым шляху, то будзе фармавацца супольнасць людзей, якія разам змогуць зрабіць нейкія істотныя рэчы і для будучыні Беларусі.

Оценить материал:
Средний балл - 4.49 (всего оценок: 16)
Tweet

Ваш комментарий

Регистрация

Последние Комментарии

  • Интересны некоторые высказывания А.П.Чехова: «Медицина — моя законная жена, а литература — любовница. Когда надоедает одна, ночую у другой». Больше всего надоели бабы с младенцами и порошки, которые скучно развешивать». (Письмо от 28 августа 1891 года).
  • Тут противоречие: Пункт один: Але калі мы пойдзем па гэтым шляху, то будзе фармавацца супольнасць людзей, якія разам змогуць зрабіць нейкія істотныя рэчы і для будучыні Беларусі. Читать полностью: https://naviny.by/rubrics/politic/2015/11/13/ic_articles_112_190255/ Пункт второй: Перамены? Беларусам проста варта выціскаць з сябе рабоў Читать полностью: https://naviny.by/rubrics/politic/2015/11/13/ic_articles_112_190255/ Трэба - так трэба. Насамрэч. (перехожу на русский). Но, чтоб выдавливать (по Чехову) из себя раба - хоть по капле, хоть по литру, надо уловить внутреннее ощущение раба в себе, потом самоанализ рабом самого себя и далее - пути выхода. Будем объективны; до стадии восстания Спартака "народец" ещё не дозрел. Да, лица встречных усталы и не особо радостны, когда им за 25 лет, (студенческий молодняк рад всегда), но эта усталость, притерпелость, обречённость... Она как будто существовала всегда... Это печально. Потому, что это просто не так. Как ты "выдавишь раба" из человека, который мрачен, но терпелив и доволен своим сиюминутным статус-кво... Но рабом себя не считает. И получается, что и "овцы целы и волки сыты". Я понимая, не обозначаю волков и овец, но био-зоологическая цепочка не даёт пока сбоев. Наблюдаем далей. ...