Мнения других авторов
- 26.03 // 15:22 Андрей Дмитриев. ПРАВДА. Мечты Лукашенко и реальность // Статья
- 25.03 // 19:17 Ярослав Романчук. КРИЗИС. Чиновники-башмаки // Статья
- 25.03 // 11:53 Таццяна Караткевіч. НАРОДНЫ РЭФЕРЭНДУМ. Воля да Волі // Статья
- 25.03 // 08:29 Уладзімір Някляеў. ПРАЎДА. Шлях Волі // Статья
- 24.03 // 19:02 Алег Гайдукевіч. ДЗЕНЬ ВОЛІ. Ад БНР да Незалежнай Беларускай Дзяржавы // Статья
Мнение
Андрэй Такінданг. АФРАБЕЛАРУСЬ. Мінск — сэрца Афрыкі
Андрэй Такінданг. Нарадзіўся ў 1983 годзе, ягоны бацька — ураджэнец Чаду, маці — беларуска. Мастак, музыка, удзельнік гурту «Recha». |
***
Са знаёмым у касьцёле адсоўвалі бакавы алтар дзеля рамонту. Мы ўдвух моцна разжартаваліся і прыяцель, выдаючы на біскупа, ня менш, чынна падыйшоў да алтара. Невялікае ўкрыжаваньне, што стаяла на алтары, схілілася і патрапіла па ілбе «біскупу». Весялосьць перапынілася, а я падумаў: «Бог карае ці жартуе?».
***
Вярталіся з канцэрту ў Варшаве, дарогай гітарыст улягаў на піва, а затым цярпеў і прасіў спыніцца ля прабіральні. Ехалі доўга. Нарэшце запраўка. Гітарыст вырушае ў краму, набывае яшчэ піва, вяртаецца, едзем далей. «А як жа «да ветру»?» — пытаюся я. «Ай, прывык», — адмахваецца гітарыст.
***
Знаёмая ехала ў мэтро, насупраць сядзеў рабочы чалавек самага простага выгляду і відавочна нерваваўся. Калі ўрачысты голас абвясціў «Станцыя «Плошча Леніна», мужык падхапіўся з месца і выгукнуў: «Плошча підэра!».
***
Мая бабуля па тэлефоне размаўляла зь сяброўкай пра агульную знаёмую: «Не, яна ўжо моцна веруючай стала: кожны дзень моліцца, каб хутчэй мужык здох!».
***
Рабіць заўвагі — марная справа, таму, зазвычай, унікаю гэтага занятку. Але аднойчы не ўтрымаўся і падчапіў словам юных курцоў: «Будзеце паліць — струкі ня вырастуць!». Купка дзяцей з цыгарэтамі сумелася і прызадумалася.
***
Ёсьць людзі, для якіх 1 красавіка зацягваецца на ўсё жыцьцё. Арыштаваны хлопец у картонным шлеме, абклееным фальгой, тлумачыў байцам спэцназу, што не зьбіраецца здымаць галаўны ўбор, каб тыя не прачыталі ягоных думак.
***
Сэрца Афрыкі, горад Нджамэна. Выходжу з дому ў двор, рукі ў кішэні, сьледам за мной дзяўчо цягне канапу, каб я, старэйшы, мог сесьці адпачыць. У двары многа дзяцей — гуляюць, працуюць, глядзяць самі сябе. Дарослыя малечу на сваю і чужую ня дзеляць. Дзяўчаты плятуць коскі, кашавараць на кухні, жанчыны, апранутыя ў народныя строі, размаўляюць. Паспрабаваў уявіць падобнае ў Беларусі і ня змог. Затое ў нас горад чысты! — падумаў я пра Мінск.
***
… Перад самым адлётам вясёлы чалавек ў фуражцы прынёс мне пашпарт і білет. Тамтэйшы лівійскі лад жыцьця ды наогул паўднёвы па-заэўрапейскі рытм забавязвае да нясьпешнасьці…
Меркаванні калумністаў могуць не супадаць з меркаваннем рэдакцыі. Запрашаем чытачоў абмяркоўваць артыкулы на форуме, прапаноўваць для ўдзелу ў праекце новых аўтараў або ўласныя матэрыялы. |
Последние Комментарии