Сірошка Пістончык. Я. Обшчэства балотнава гламура

Сірошка Пістончык (альтэр-эга берасьцейскага паэта Сяргея Прылуцкага (на фота зьлева). Казачнік-хуліган, вандроўнік і фантазёр. Нарадзіўся ў Берасьці. Вучыўся ў школе для недаразьвітых. Працаваў на заводзе. Аўтар дэгенератыўнае прозы. Аматар алкаголю і іншых штучных стымулятараў. Удзельнік шматлікіх фэстываляў і сумніўных кампаній. Вядзе ўласны прымат-дзёньнік.

Аднажды я стаяў на прыпынку, чакаў транспарта. Мірна гудзелі тралейбусы, на лавачке храпела утамлённая працоўным днём нікрасівая жэнчына. У ларке прадаўшчыца красіла ногці. Карочэ, усё было ціха. І раптам патходзіць да міня нейкі бухі хлышч. У іво нават соплі ішчо на сарочке не абсохлі. Баўтаецца на ветры, акі рэзінавы. Ну, і кажа: «Эй, ты, купі мне піва!» Ну, я яму, ціпа: «Ідзі ў жопу» цілі шота іншае з курса анатоміі. Ніважна. Дальшэ чувак працягвае сваё шоў «Ахвяра дня». Ён трэбуе мой кашалёк, пагражае гамасэксуальным актам і прочымі народнымі забавамі. «Пайдзём атайдзём, сука», «Ты што, ах..ў?!» і г.д. І глаўнае спрабуе зрабіць вяртушку. Як Брус Лі. Але ягоныя плаўныя па больш нагадваюць афрыканскі рытуальны танец. І хоць чувак у той Афрыцы нікада ні быў. Але па твары відна, што ён раждзён быў стаць абарыгенам. Адмяцеліць кавота і палучыць шота нахаляву ў падобных шаоліней у краві. Дый ня толькі ў іх. Падобныя інсьцінкты сядзяць цілі ня ў кожным суайчыньніке. І нінада бзьдзець «а я вось ні такі!». Такі ты, дзядзенька, такі. Такая ты, дарагуша, такая.

Так да чаво я вяду. Хацець усё мець і нічэво нідзелаць — эта пярвейшае біларускае крэда. Глаўнейшы жызьнены пункт, ашыбачна ня ўнесены ў Кансцітуцыю. Любоў да халявы сільней за ўсё. Яна ніштожыць гармонію. Рушыць сямейныя саюзы. Ды што там сямейныя! Гасударсьцьвеныя саюзы гніюць і распадаюцца!

Але прызнавацца ў тым што ты халяўшчык у нас ніпрынята. Мы маем красівы мульцік пра мазолістыя рукі і потны лоб. Можа раньшэ эта і была праўда. Але цяпер у народа німа ні мазалёў, ні пота. А рук і галавы так падаўна. Народ разважае пры высокі сьціль, трымаючы пад мышкай барсетку. Вучыць маралі, хаця ў самаво сынулька дома высокадухоўна прывязаны да батарэі. Вінаваціць ва ўсім апазіцыю, боса, а заадно і цёшчу, хаця сам тока і ўмее што драчыць пад душам і смажыць яешню.

У нас халявяць усе. Надармаўшчынку напіхвае шчокі і начальнік, і гаўнамёс. Урачыхі носюць дамой рэзінавыя пальчаткі з шакаладнымі пліткамі. Рабочыя — казённыя болцікі і салідол. Начальства — сіфіліс і ганарэю ад штатных сатрудніц. Нават санцехнікі і тыя ўмудраюцца вылавіць сваё бясплатнае шчасьце ў непрагляднай карычневай жыжэ.

І пачэму та замеціў я такі мамент. Многія любяць варочаць носам і строіць з сябе благародных анцілоп і ягуараў. Хаця на дзеле аказваюцца банальнымі аленямі і сукамі. Адзін мой сябар работаў ва ўніверсіцеце. Ды й я там вучыўся грэшным дзелам. Так вось. Калі слажыць эці нашы два знанія, то палучыцца адна очэнь ніхарошая літара. Многія інцілігенты ў пятым пакаленьні — жывёлы. Канешне, яны чыталі Фройда. Магчыма нават Эліота сьлінявым пальцам гарталі. Але калі ім ўпіваўся ў галаву нейкі капрыз, то Томас Стэрнз браў пад ручку дзедушку Зігмунта. І яны разам весела ішлі ў кірунку седалішча.

Мала хто хоча прыжаць сваю хацелку. Усе жадаюць гаўна лапатамі і піньдзюлей мяшкамі. Быць босамі. Тыкаць пальцам у груць і крычаць: «Міхал Пятровіч, вы — тормаз! Вы — звольнены!» Хо-хо! У гэнтых містэраў і мадам востры нос і гібкія пальцы. Яны носяць расчоскі ў кармашке і фалаімітатары ў дзіпламатах. Іхнія думкі як маміна герань — дзекараціўныя і очэнь неваспітанна пахнуць. Затое ў іх крэпкая хватка. Але слабы сфінктэр. Пры першай апаснасьці ачко іграе развітальны паланэз і таварышчы хаваюцца пад адзіялкам.

Але ёсьць ішчо і підарскія халявы. У відзе ўсякіх латарэй. Ціпа «Лато» або «Мегалато». Ані імеюць вас ціха і бізбалезьнена. І нават большэ. Са ўрэменем чэл падсажываецца на этат сэкс. Хаця даўно пара знаць — сэкс з гасударствам апасен. Бо ў выніку не палучыш ні кайфу, ні лавандоса. Хіба што красівую грамату і анцігемаройную падушку ў падарак.

І ішчо. У канцы ўсе чакаюць маралі. Ціпа, ня пейце многа, не хадзіце бяз шапкі, ня плюйце ў паталок. Ей-богу, як дзеці. Ды пейце, хадзіце і плюйце! Галоўнае — ня стаць овашчам. А калі ўжо і стаць, то хаця бы мысьлечым овашчэм.

Меркаванні калумністаў могуць не супадаць з меркаваннем рэдакцыі. Запрашаем чытачоў абмяркоўваць артыкулы на форуме, прапаноўваць для ўдзелу ў праекце новых аўтараў або ўласныя матэрыялы.